Τα πρώτα ανθρωποειδή όταν άρχισαν σιγά-σιγά να κατεβαίνουν από τα δέντρα και να συγκροτούν την πρώτη  κοινωνία ανθρώπων βλέπε ( Νεάντερνταλ- Χόμο  Σάπιενς), στην προσπάθειά τους για την αναζήτηση της τροφής τους, εκτός από τη συλλογή των καρπών, τις ρίζες, και τα διάφορα φύλλα των δένδρων, ασχολήθηκαν και με το κυνήγι. Στην αρχή το κυνήγι ήταν άνισο και τα άγρια ζώα έθεταν σε κίνδυνο την ζωή των κυνηγών αλλά και της ομάδας. Αργότερα όταν τα ανθρωποειδή για την προστασία τους από τα άγρια θηρία και τις καιρικές συνθήκες εγκαταστάθηκαν μέσα στις σπηλιές και  δεν σκότωναν πλέον για να γλυτώσουν αυτά, αλλά για επιβιώσουν από την πείνα. Στα επόμενα στάδια της ζωής τους, όταν άρχισαν να αποκτούν λογική και συνείδηση κυνηγούσαν μόνο επιλεκτικά και έτσι σιγά-σιγά στο πέρασμα των χρόνων άρχισαν να ζουν αρμονικά άνθρωποι και ζώα μαζί. Ευτυχώς σήμερα ο άνθρωπος δεν κινδυνεύει από την πανίδα, αλλά δυστυχώς ο άνθρωπος έχει βαλθεί να εξαφανίσει μερικά από τα ζώα της πανίδας.

   Με το ψάρεμα ασχολήθηκαν πολύ αργότερα όταν άρχισαν να πλησιάζουν  προς τις θάλασσες, τις λίμνες και τα ποτάμια. Εκεί τα πράγματα εξελίχθηκαν πιο ομαλά και όλα πήραν τον φυσιολογικό τους δρόμο, μόνο που αυτός ο δρόμος κόπηκε κάπως βίαια, όταν το σύγχρονο ανθρώπινο χέρι  με την ασυδοσία του δυσκόλεψε τη ζωή πολλών ψαράδων αλλά και με την μόλυνση που εξάπλωσε χωρίς έλεγχο παντού και βάλθηκε να αφανίσει ολόκληρες θάλασσες και ποτάμια καταστρέφοντας έτσι την  βιοποικιλότητα των ψαριών.

     Δεν πάει πολύς καιρός που κάναμε αμάν να δούμε ψάρια στον Άραχθο και για πολύ καιρό είχε μόνο λάσπη και γλίτσα πάνω στις πέτρες. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα  γι αυτό το ψάρεμα, είτε γίνετε στα ποτάμια, είτε στη θάλασσα, στις λίμνες και τα ρυάκια είναι μια σκέτη απόλαυση. Οι ερασιτέχνες ψαράδες μαζί με τις υπερβολές τους και τα αθώα ψεματάκια τους, γεμίζουν ευχάριστα την ώρα τους και που και που γεμίζουν και το τηγάνι της νοικοκυράς. Και αν η ψαριά δεν έχει τα αναμενόμενα,  ο ψαράς δεν το βάζει κάτω, πάει στο διπλανό ψαράδικο και παίρνει μια αρμαθιά ψάρια και λέει πως τα έπιασε αυτός, όπως έκανε ο αξέχαστος Αυλωνίτης στο παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο.

      Στο  χωριό δύσκολα μπορείς να πας στα αγκίστρια του αλλουνού, και μετά να πεις ότι τα ψάρια αυτά είναι δικά μου, αλλά και δύσκολα   μπορείς  να πιστέψεις πως ένας συγχωριανός μας, έπιασε ένα ψάρι ( μουστακά) κοντά στα τρία κιλά, αν δεν το δεις με τα μάτια σου!. Εγώ δεν έχω κανέναν λόγο να μην τον πιστέψω, γιατί έχω ακούσει πολλούς ψαράδες που κάνανε καλές ψαριές στα αγκίστρια, αλλά για είμαι  ειλικρινής εγώ  δεν το είδα, αλλά το έφαγα και ήταν νοστιμότατο γιατί   ήταν ψημένο καλά από έναν μερακλή και καλό τεχνίτη.    

     Και το ζαρκάδι είναι νόστιμο όπως και το ψάρι, αλλά θα μου πείτε τι σχέση μπορεί να έχει το ψάρεμα με το κυνήγι των ζαρκαδιών. Καμία,  είναι εντελώς δυο διαφορετικά πράγματα και απέχουν όσο η γη με το φεγγάρι, αλλά ταυτόχρονα συγκλίνουν στην ανθρώπινη πλευρά του εαυτού μας, στη συνείδησή μας, στην κουλτούρα μας, αλλά και στην διαστροφή μας. Γι αυτό ανέφερα και πιο πάνω όσο μπορούσα πιο απλά και σύντομα, πια ήταν η συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στο ζωικό βασίλειο. Αλλά βέβαια όμως, από το τότε μέχρι το σήμερα  έχουν αλλάξει πολλά, αλλά προς το καλύτερο, ο άνθρωπος έχει εξελιχτεί και συνυπάρχει  ειρηνικά με τα θηράματα και προστατεύει την πανίδα και ειδικότερα  τα ζώα εκείνα που το κυνήγι τους δεν επιτρέπεται, μόνο που μερικοί έχουν άλλη άποψη και εξακολουθούν να μένουν στην εποχή του Νεάντερνταλ  και να σκοτώνουν τα ζαρκάδια, διοργανώνοντας ολόκληρο σαφάρι λες και  απειλείται η ζωή τους.

     Πολύ  κακώς μου διευκρίνισεη  γραμματέας του κυνηγητικού συλλόγου  Άρτας στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχα μαζί της, <<διότι κατά αρχάς το κυνήγι  δεν είναι επάγγελμα όπως για παράδειγμα γίνετε με το ψάρεμα και ότι γίνετε καθαρά για ψυχαγωγικούς λόγους και πως εμείς οι κυνηγοί από την πλευρά μας  προσπαθούμε να διατηρήσουμε την ισορροπία της φύσης και να προστατέψουμε τον φυσικό μας πλούτο. Παρόλα αυτά όμως, υπάρχουν προβλήματα και προσπαθούμε τα λύσουμε, μα πιο πολύ όμως μας ενοχλεί η λαθροθηρία που εξελίσσετε σε μάστιγα για τον τόπο μας>>.

    Μπήκα στο διαδίκτυο και διάβασα στη Βικιπαίδεια. << Το ζαρκάδι ανήκει στην οικογένεια των ελαφιδίων και αποτελεί ένα από τα πιο ιδιαίτερα ζώα. Το ζαρκάδι είναι ευγενές και μεγαλόσωμο ζώο και στην Ελλάδα αποτελεί την κύρια τροφή του λύκου, (δυστυχώς από τη στιγμή που το δοκίμασε και του ανθρώπου θα έλεγα εγώ). Η θήρευση του επιτρέπεται στην Ευρώπη αλλά απαγορεύετε στην Ελλάδα…>>.  Στην Δ΄ κυνηγετική ομοσπονδία Στερεάς Ελλάδος γράφει. <<  το ζαρκάδι κυνηγιέται στην Ευρώπη στην Ελλάδα πότε, ποτέ!!!!.>>.

    Υπάρχει λοιπόν ένα θέμα εκεί στο χωριό με τη συμπεριφορά αυτού η αυτών των κυνηγών. Δεν είμαι αρμόδιος να το λύσω ούτε είναι η δουλειά μου αυτή, και ούτε έχω αναλάβει καμιά εκστρατεία υπεράσπισης υπέρ του ζαρκαδιού, νομίζω πως η τοπική κοινωνία έχει τον πρώτο λόγο και τον  τρόπο να καταδικάσει τέτοιου είδους αντιλήψεις, δηλαδή, να σκοτώνομε ότι πετάει και ότι περπατάει.

     Όταν προσπάθησα να μάθω ποιος ήταν ο ιθύνον νους αυτής της ασυνείδητης πράξης βρήκα απέναντί μου χείλη ερμητικά σφιχτά και κατάλαβα πως υπήρχε μια ομερτά μια άτυπη συμφωνία μεταξύ κυρίων.

    Δεν κινδυνεύεις καλέ μου άνθρωπε από το ζαρκάδι ούτε απειλεί τη ζωή σου. Κινδυνεύεις από το βλέμμα του, από την ευγένειά του, και την ομορφιά του. Κινδυνεύεις από τις ανεκπλήρωτες γαστρονομικές σου απολαύσεις, που νομίζεις πως ήρθες στη ζωή μόνο για να γεμίσεις το στομάχι σου.