Θυμάμαι μια  συζήτηση που είχα, πριν από αρκετά χρόνια, μ’ ένα χωριανό μας  -για την ακρίβεια, γαμπρό στο χωριό μας-  το Λευτέρη τον Παπαγιώτη από το Βαθύκαμπο. Λέγαμε και συγκρίναμε ποια είναι η πιο όμορφη  στιγμή της μέρας, η ανατολή ή η δύση του ήλιου. Το λυκαυγές ή το λυκόφως. Νέος τότε ο Λευτέρης, κυνηγός, (τον θυμάμαι στο χωριό  να τριγυρνάει από τα χαράματα με το σκύλο του), υποστήριζε την ανατολή «που ξυπνάνε και κελαηδούν τα πουλιά».  Ακόμα πιο νέος, τότε, εγώ υποστήριζα  τη δύση  «της μελαγχολίας  και των ποιητών».

  Θυμήθηκα τούτη την κουβέντα, σήμερα 21 του Μάρτη, που έπιασα να γράψω τούτες τις γραμμές για την εφημερίδα του χωριού μας. Είναι  η πρώτη, επίσημη μέρα της άνοιξης. Ο καιρός στην Αθήνα είναι αρκετά ζεστός, η μέρα ηλιόλουστη, ότι πρέπει δηλαδή για ν’ ανοίξει η διάθεση, μετά από έναν παρατεταμένο και κρύο χειμώνα. Παρόμοιος καιρός, μαθαίνω, επικρατεί και στο χωριό μας. Η καλή διάθεση βοηθάει να ξεχάσεις  για λίγο  τις ειδήσεις της τηλεόρασης, το «κλείσιμο της αξιολόγησης» που όπου να ’ναι έρχεται, (αλλά ποτέ δε φτάνει), τα μελλούμενα που δεν προμηνύονται ευχάριστα. Ευκαιρία   ν’  αφεθείς ν’ ακούσεις τα μπουμπούκια στα δέντρα να «σκάνε» και να νιώσεις τους χυμούς ν’ ανεβαίνουν στα δέντρα και στο αίμα σου.

  Η δική μου  διάθεση γίνεται χαμόγελο, όσο σκέφτομαι πως πλησιάζουν οι μέρες που θα πάω στο χωριό και θα περάσω εκεί  ένα εικοσαήμερο του Απριλίου, συνυπολογιζόμενου  και του Πάσχα. Έτυχε να είμαι και πέρυσι τον Απρίλη στο χωριό. Κι εκεί,  δικαίωσα την κουβέντα του Λευτέρη  για την ανατολή «που ξυπνάνε και κελαηδούνε τα πουλιά»…

 Το να βρεθείς χάραμα του Απρίλη στο χωριό μας, αποτελεί από μόνο του μια  πρόκληση, έναν ιδιαίτερο λόγο, για να ποθείς να βρίσκεσαι εκεί. Επειδή ο Απρίλης, σχεδόν πάντα, συμπίπτει  με τις μέρες  Πάσχα. και την  ανθισμένη φύση, τότε πολλαπλασιάζονται  τα κίνητρα για να αποφασίσει κάποιος να περάσει λίγες μέρες στο χωριό μας. Φέτος, με την αναμενόμενη παράδοση  των τμημάτων της Ολυμπίας και της Ιονίας οδού, η πρόκληση γίνεται ακόμα πιο ξεχωριστή... (Ας όψεται, βέβαια,   η οικονομική κρίση, που  δυσκολεύει τις μετακινήσεις. Αλλά αυτό, είναι μια άλλη ιστορία…).

  Εφόσον  βρεθεί κάποιος στο  χωριό, αξίζει   να ζήσει το πρωινό ξημέρωμα. Όμως, προσοχή! Το πράγμα θέλει τον τρόπο του, τη ρέγουλά του, εάν θέλεις να το ζήσεις  σε όλη σου την έκσταση.  Όπως δεν μπορεί να νιώσει  ο πιστός τη χαρά της Ανάστασης εάν δεν έχει προηγηθεί η νηστεία κι η  κατάνυξη, έτσι και δε θα νιώσεις την ομορφιά της ανατολής εάν δεν υπάρχει κάποια προετοιμασία. Στην κλίμακα της Φύσης τα πράγματα είναι απλά. Για να ξυπνήσεις πρωί και ν’ ανοίξουν διάπλατα οι αισθήσεις σου, θέλεις επαρκή ύπνο αποβραδίς. Πράγμα αρκετά  δύσκολο  για τις μέρες του Πάσχα, ειδικότερα άμα είσαι νέος.    Είχα βρεθεί  παλιότερα αρκετές φορές ξύπνιος τα χαράματα είτε γιατί  δεν είχα προλάβει ακόμα να πέσω για ύπνο  είτε γιατί είχα κάποια πρωινή δουλειά και πάλευα μ’ ένα διπλό καφέ  ν’ ανοίξει το μάτι μου. Έτσι όμως δεν απολαμβάνεις την ανατολή. Σου φεύγει, χωρίς να τη νιώσεις.

  Πέρυσι τον Απρίλη ήμουν στο χωριό κι  έκανα  αγροτικές δουλειές. Το Πάσχα αργούσε ακόμα, κόσμος ελάχιστος στο χωριό κι επειδή κουραζόμουν κιόλας τη μέρα, γύρναγα σχετικά νωρίς  τα βράδια στο σπίτι. Έτσι γύρω στις 11.30΄ με 12.00΄ κοιμόμουνα και ξύπναγα κατά τις 6.30΄, την ώρα ακριβώς  που χάραζε, (με την καλοκαιρινή ώρα), χορτασμένος από ύπνο.  Τότε  λοιπόν ανακάλυψα την μαγεία της ανοιξιάτικης ανατολής. Αυτή η μαγεία ήταν πάντα εκεί, υπήρχε  και τα  προηγούμενα χρόνια, αλλά εγώ ούτε την έβλεπα ούτε τη χαιρόμουνα. Φαίνεται πως χρειάζεται να έρθει  το πλήρωμα του χρόνου για να κάνουμε ορατά όλα τα αόρατα που υπάρχουν γύρω μας.

 Ένα από αυτά τα πρωινά, εκστασιασμένος έγραφα σε μια σελίδα που έχω στο facebook. Αντιγράφω τα όσα έγραφα, γιατί περιγράφουν μ’ έναν τρόπο, (η πραγματικότητα είναι καλύτερη από την περιγραφή της), αυτά που συνέβαιναν γύρω μου και μέσα μου:

 
  Το πατρικό μου είναι κτισμένο σε μια πλαγιά, κατάφυτη από βελανιδιές, γράβους, ρείκια  και  δεκάδες ακόμα φυτά και δέντρα. Η πιο κοντινή ανθρώπινη παρουσία είναι στα οχτακόσια μέτρα. Στα χίλια, περίπου, κυλάει τα νερά του ο ποταμός Άραχθος.
  Πέφτοντας αποβραδίς για ύπνο, άφησα μια χαραμάδα ανοιχτό το παράθυρο, για να μου κρατάει όλη νύχτα συντροφιά το μουρμουρητό του ποταμού.
  Με το που χάραζε ο θεός τη μέρα του, πετάχτηκα επάνω. Τ' αηδόνια είχαν στήσει συναυλία. Από κοντά κι οι κότσυφες, οι σπίνοι, τα  σπουργίτια  κι άλλα πουλιά, που ούτε τις φωνές τους γνώριζα ούτε μ’ ένοιαζε να τις ξεχωρίσω.

  Έφτιαξα καφέ, βγήκα έξω, περιμένοντας την ανατολή. Η μέρα προμηνυόταν ζεστή, αλλά τούτη την ώρα η ψύχρα σε περόνιαζε .
  Αγνάντευα τα Τζουμέρκα, εκστασιασμένος με τους ήχους. Ο Άραχθος μου φάνηκε σαν να ζήλεψε και βάλθηκε κι αυτός να συναγωνιστεί τ' αηδόνια, δυναμώνοντας το δικό του βουητό. Έμεινα καρφωμένος στη θέση μου, ακίνητος, σαν να κράταγα την αναπνοή μου.       

   Όλο αυτό το σκηνικό διαδραματίζεται κάθε μέρα από τις 6.30' ως τις 7.45΄ που βγαίνει ο ήλιος. Μετά όλα χαμηλώνουν, ηρεμούν κι η μέρα παίρνει το δρόμο της.
 Την ώρα που έσκαγε ο ήλιος, θυμήθηκα το Σεφέρη και την «Ελένη» του: «Τ΄ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να  κοιμηθεί στις Πλάτρες…» Έτυχε να πάω σ’ αυτό το μέρος. Στις Πλάτρες  της Κύπρου. Ετούτο εδώ,  μου φαίνεται απείρως καλύτερο…

   Πάνω στην ώρα μου ’ρθε να μπήξω  μια κραυγή, να φτάσει ως τον ήλιο:

"Ε, ρε ήλιε! Σταμάτα εκεί που βρίσκεσαι. Μια μύτη πάνω απ' τα Τζουμέρκα!"