Πέμπτη, 17 Δεκεμβρίου 2015 21:14

Μικρές στιγμές - τεύχος 191, Ιουλ.2015

         του Κώστα Σαλαγιάννη                      

 

 Εκκολαπτόμενος αγρότης

 

  Μπορεί κάποιος να ασχοληθεί με τη γεωργία στο χωριό, με στόχο να βγάζει  κι ένα μικρό συμπληρωματικόεισόδημα;  Και για να το κάνω ακόμα πιο δύσκολο το ερώτημα: Μπορεί κάποιος, που δεν έζησε τη ζωή του ως αγρότης, να ασχοληθεί τώρα με τη γεωργία;

  Η πρώτη απάντηση στο ερώτημα, νομίζω ότι  η απάντηση είναι προφανής. Φυσικά και δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα.  Αν ήταν εύκολο να βγάλει κανείς εισόδημα από τη γεωργία στο χωριό μας, δε θα υπήρχαν τόσα χέρσα και εγκαταλειμμένα χωράφια. Το πράγμα γίνεται ακόμα δυσκολότερο, αν σκεφτεί κανείς να ασχοληθεί για πρώτη φορά με τη γεωργία σε μεγάλη ηλικία, χωρίς να έχει ζήσει τη δουλειά  στο χωράφι.

  Μου είπε ένας φίλος μου,  που πήρε τη σύνταξή του και ζει σχεδόν μόνιμα στο χωριό: «Πήγα τον Ιούνιο να βγάλω κάτι πατάτες που είχα φυτέψει. Στο μισάωρο πάνω δεν άντεξα, το πέταξα πέρα το τσαπί…». «Το λες εσύ αυτό», του απαντάω «που μια ζωή δούλευες στην Αθήνα  οικοδομή;». «Είναι βαριά δουλειά η αγροτική και δεν την έχουμε συνηθίσει. Άσε που, νομίζω, ότι τώρα  μεγαλώσαμε πλέον και δεν την αντέχουμε…» 

  Κόντρα σε όλα αυτά ,εγώ σκέφτομαι  να δοκιμάσω να καλλιεργήσω φυτά. Από τον Ιούνιο που πήρα τη σύνταξη, έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο να επισκέπτομαι το χωριό. Σκέφτηκα λοιπόν, μαζί με τον άντρα της ανιψιάς μου, (ούτε αυτός είναι αγρότης), να δοκιμάσουμε την τύχη μας στα αγροτικά και να καλλιεργήσουμε την αρώνια. Η οικονομική της απόδοση μοιάζει να είναι καλή.  Το προσδοκώμενο  κέρδος είναι 1.000 Ευρώ ανά στρέμμα, μετά την πενταετία. Αν, φυσικά, όλα εξελιχθούν, όπως φαίνονται.

  Αυτό το «αν», είναι πάντα το κρίσιμο σημείο. Ας θυμηθούμε το «ΑΝ» των  αρχαίων Σπαρτιατών στο Φίλιππο  της Μακεδονίας, που έχει  μείνει στην Ιστορία και θεωρείται από πολλούς, (βλέπε βρετανικό Independent), ως η πιο εύστοχη απάντηση που έχει ακουστεί ανά τους αιώνες.   Όταν το 338 π.Χ., μετά τη μάχη της Χαιρώνειας,  όλες οι πόλεις άνοιγαν διάπλατα τις πύλες τους για να υποδεχτούν το θριαμβευτή Φίλιππο, οι Σπαρτιάτες αρνούνταν να υποταχτούν. Τότε αυτός έστειλε αντιπροσωπεία  να τους απειλήσει: «Αν κυριεύσω την πόλη σας, θα είστε σκλάβοι για πάντα, δε θα δείξω κανένα έλεος…» Η απάντηση των Σπαρτιατών μονολεκτική: «ΑΝ». Κι ο Φίλιππος δεν προχώρησε.

  Η ιδέα να γράψω τις σκέψεις μου στην εφημερίδα, δεν είναι  για να δηλώσω τα δικά μου μελλοντικά ενδιαφέροντα, ούτε για να κάνω υποδείξεις. Άλλωστε ούτε γεωπόνος είμαι ούτε σκέφτομαι να γίνω σύμβουλος αγροτικής ανάπτυξης. Όμως θα ήταν «ευχής έργο», αν αυτό το άρθρο αποτελούσε μια αφορμή για να γράψει κάποιος πιο ειδικός από εμένα. Έχουμε γεωπόνους από τον τόπο μας. Πιθανόν κάποιος από αυτούς να έκανε μια πιο σοβαρή ανάλυση για καλλιέργειες που μπορεί να γίνουν στο χωριό μας. Θα ήταν πολύ χρήσιμο, ειδικά στην εποχή μας, να μοιραζόταν την όποια γνώση του και με άλλους.

    Για ένα πράγμα είμαι απόλυτα  βέβαιος. Σε τέτοιου είδους καλλιέργειες, όσα περισσότερα στρέμματα καλλιεργηθούν σ’ ένα μέρος τόσο καλύτερα είναι. Μια καλλιέργεια  της τάξης π.χ. των 50-100 στρεμμάτων στο χωριό μας, θα ήταν, από πολλές απόψεις, πολύ καλύτερη από τα 5 (άντε 10 το πολύ) στρέμματα που σκεφτόμαστε να καλλιεργήσουμε εμείς. 

    Το πρώτο πράγμα που κοιτάζει κανείς, όταν σκέφτεται τα αγροτικά, είναι τα κτήματα. Αν δεν έχεις τα κτήματα, θα δυσκολευτείς να βρεις για να αγοράσεις, γιατί ο κλήρος στο χωριό μας είναι κατακερματισμένος. Αν έχει ο άλλος 3-4 στρέμματα, δεν τα πουλάει εύκολα, ακόμα κι αν τα έχει παρατημένα. Κι αν πει να τα πουλήσει, συνήθως, ζητάει τέτοιες τιμές που  δεν μπορείς να τα αγοράσεις.  Επιπλέον, στην τιμή αγοράς,  πρέπει να προστεθούν  και τα έξοδα μεταβίβασης, τα οποία είναι περίπου 700 Ευρώ το στρέμμα. Βλέπεις  τα χωράφια στο χωριό μας η  εφορία τα θεωρεί οικόπεδα, όσα είναι σε ακτίνα 800 μέτρων από το κέντρο του οικισμού, που συνήθως είναι η εκκλησία.

  Αν κάποιος ξεπεράσει αυτό το πρώτο εμπόδιο, τότε πάει στο δεύτερο που είναι η επιλογή της καλλιέργειας.  Εάν ήμουν νεώτερος,  θα ασχολιόμουν με τα ακτινίδια. Τώρα όμως το αποφεύγω γιατί θέλουν όμως πολλή δουλειά. Ρώτησα κάποιο φίλο και χωριανό που έχει καλλιεργήσει ακτινίδια  στον κάμπο της Άρτας. «Από το χωράφι», μου είπε «φεύγεις τέλος Οκτώβρη  και ξαναγυρνάς το Δεκέμβριο. Τον άλλο καιρό σε θέλει εκεί…».

  Τα ακτινίδια, νομίζω, ότι είναι μια πολύ καλή καλλιέργεια για το χωράφια του χωριού μας που είναι κοντά στον Άραχθο, απ’ όπου θα βρίσκει κανείς το νερό που χρειάζονται. Τα τελευταία 1-2 χρόνια ο κάμπος της Άρτας γεμίζει με καινούργιες εγκαταστάσεις καλλιέργειας ακτινιδίου. Αυτό όμως δεν είναι μειονέκτημα που πρέπει κάποιος να το φοβηθεί.

  Απέκλεισα λοιπόν το ακτινίδιο, λόγω δουλειάς κι έψαξα για άλλες καλλιέργειες. Κοίταξα καλλιέργειες για ρόδια, κράνα, γκότζι μπέρι, μύρτιλο, ιπποφαές,  αρώνια κτλ. Κατέληξα στην αρώνια, για δύο κυρίως λόγους: Εξαιτίας της μικρότερης (σχετικά με άλλα φυτά) καλλιεργητικής φροντίδας, και της οικονομικής απόδοσης η οποία δείχνει να είναι καλή.  Κάποιες αναλύσεις χώματος που έγιναν, δείχνουν ότι ταιριάζει στην περιοχή μας η καλλιέργεια αρώνιας. Το φυτό  χρειάζεται νερό, όπως άλλωστε και κάθε καλλιέργεια, αλλά όχι  τόσο που δεν μπορείς να το αποθηκεύσεις με σχετικά  μικρό κόστος, εάν δεν είναι ποτιστικά τα κτήματα.

   Η αρώνια ως φυτό μοιάζει με τη ροδιά. Οι καρποί της είναι  μικροί, (μοιάζουν κάπως με βατόμουρα), ωριμάζουν όλοι μαζί στα  μέσα Αυγούστου  και συλλέγονται με το χέρι. Στην Ελλάδα τα πρώτα φυτά φυτεύτηκαν το 2008 από κάποιο αγρότη στις  Σέρρες, αλλά στην ουσία η καλλιέργεια αρχίζει το 2011 με 2012 στην Πιερία, όπου και φτιάχνεται συνεταιρισμός παραγωγών αρώνιας. Ο συνεταιρισμός αυτός απορροφά όλη την παραγωγή των μελών του και τη διαθέτει στην αγορά.

  Το κόστος εγκατάστασης μιας τέτοιας καλλιέργειας, είναι η αγορά φυτών, η περίφραση, τα λάστιχα για πότισμα με σταγονίδια, η κατασκευή δεξαμενής (αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος για νερό), πιθανός εμπλουτισμός του χωραφιού με κοπριά κτλ. Σε κάθε περίπτωση και με προσωπική εργασία, για  όλα αυτά μαζί,  το κοστολόγιο δεν μπορεί  να είναι μικρότερο από 1.200 με 1.300  Ευρώ το στρέμμα.

   Δύο  μόνο μειονεκτήματα θα αναφέρω, που υποθέτω ότι θα έχει αυτή η καλλιέργεια στα μέρη μας. Το πρώτο είναι τα πουλιά που τρώνε τους καρπούς, όταν πάνε  ωριμάσουν. (Αμφίβολο κατά πόσο με τα κανόνια ήχου, μπορούν ν’ αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά). Το δεύτερο, είναι  τα πολλά εργατικά χέρια που χρειάζονται για τη συγκομιδή των καρπών. Οι καρποί ωριμάζουν όλοι μαζί και συλλέγονται σε διάστημα μιας εβδομάδας. Στην Πιερία που είναι και οι πιο πολλές καλλιεργήσιμες εκτάσεις, ο συνεταιρισμός  αγόρασε μηχάνημα συλλογής, αλλά αυτό  είναι ασύμφορο να γίνει σε μικρές παραγωγές.

   Επικοινώνησα με τον πρόεδρό του  συνεταιρισμού Πιερίας. Μου είπε ότι ο συνεταιρισμός είχε σταματήσει να εγγράφει νέα μέλη, γιατί έφτασε τις 2.600 καλλιεργήσιμα στρέμματα, αλλά θα ανοίξει ξανά τις εγγραφές του, έως ότου φτάσει τα 3.500 καλλιεργήσιμα στρέμματα. Μόνο αν γραφτώ μέλος του συνεταιρισμού, θα προχωρήσω. Εκτιμώ ότι μόνος του κάποιος, δεν μπορεί να διαθέσει την παραγωγή.

  Δεν έχει νόημα να αναφέρω περισσότερες πληροφορίες, ούτε  χωράνε στα πλαίσια ενός τέτοιου κειμένου. Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα, μπορεί να βρει πληροφορίες στο διαδίκτυο. Φυσικά είμαι διατεθειμένος, όποια γνώση ή εμπειρία αποκτήσω, να τη μοιραστώ με οποιονδήποτε τυχόν ενδιαφερόμενο. (Διαφορετικά δε θα είχε κανένα νόημα να γράψω αυτό το κείμενο). Το τηλέφωνό μου υπάρχει στη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας.

  Η αποτυχία είναι μέσα στο πρόγραμμα. Όπως και το όποιο οικονομικό ρίσκο τη συνοδεύει. Σίγουρη όμως αποτυχία είναι, η αποφυγή κάθε προσπάθειας. Αν, λοιπόν…

Βέβαια, πρώτα απ’ όλα να είμαστε γεροί!

Ο νερόμυλος του Κρυονερίου

Ο νερόμυλος του Κρυονερίου

Ο Νερόμυλος δημιουργήθηκε το 2000 απο τον...

"Το ζεύκι"

Παρουσίαση ταβέρνας "Το ζεύκι" στον Βαθύκαμπο Άρτας    

Άραχθος Χαγιάτι

Άραχθος Χαγιάτι

Το Ξενοδοχείο ''Άραχθος Χαγιάτι'' βρίσκεται στην Φτέρη...

Οινοποιείο Κώστα Βασιλείου

Οινοποιείο Κώστα Βασιλείου

Επισκεφθήκαμε το οινοποιείο του Κώστα Βασιλείου στον...

Καφενείο πλατείας Ναζαίων Κώστα Καλιακάτ…

Καφενείο πλατείας Ναζαίων Κώστα Καλιακάτσου

Τις Απόκριες επισκεφτήκαμε και εμείς το καφενείο...

kalesma